AUTO!

Ik ben nu pas een paar dagen in Mexico, maar ik moet zeggen, ik heb al een hoop meegemaakt. Het begon twee dagen geleden. Wij dachten dat het wel handig zou zijn om een auto te hebben om mee rond te reizen, aangezien bussen lastig en duur zijn. Eerst wouden we een auto huren, maar dat bleek erg duur te zijn. Toen dachten we, waarom kopen we geen auto. Wij dus op internet gezocht en een mooie auto gevonden, een VW Beetle uit 71. Gelijk gebeld, en de auto was er nog. We konden die dag om 4 uur komen kijken. En toen begon het avontuur. We moesten namelijk in een of andere vage wijk zijn. Toen we eindelijk (dachten) het gevonden te hadden na vele malen de weg gevraagd te hebben en omwegen genomen te moeten hebben vanwegen slechte buurten, bleek het adres het verkeerde huis te zijn! Wij die man dus gebeld, en nee hoor we hadden het goede adres het was een blok verder zij hij. Wij weer terug, maar nee hoor het was het niet. Blijkbaar zagen wij er tegen deze tijd vrij hulpeloos uit, want een aardige vrouw, Lidia, kwam ons te hulp. Zij heeft tioen even voor ons gebeld om nog maar een keer te vragen waar we moesten zijn. Bleek dat aan de andere kant van de snelweg de nummering opnieuw begon! We zaten dus in de verkeerde wijk. Met nog meer hulp van Lidia (Ze liep met ons mee) hadden we het eindelijk gevonden. We hebben toen een proefritje gemaakt, en alhouwel de buitenkant er verschrikkelijk uitzag, leek de motor ed ons goed. Wij de auto dus gekocht voor iets minder dan 500 euro. Omdat Lidia ons zo goed geholpen had, boden we aan om haar en haar familie mee uit eten te nemen. Toen begonnen de problemen. Eerst sloeg de motor al een paar keer uit en toen we met haar hele familie in de auto zaten (7 pers in totaal) viel de motor helemaal uit bij een stoplich midden op een drukke weg. Wij de auto snel naar de kant geduwt. Gelukkig kende Lidia een automonteur in die straat die ze gelijk gehaald had. Die zij dat de motor gewoon een beetje vuil was en dat hij hem zou repareren en dat we hem de volgende ochtend weer konden ophalen. Wij dus met een taxi verder gegaan naar een voor mexicaanse begrippen veel te duur restaurant (wat nog maar zo'n 7 euro pp is, maar goed). Daar gezellig gegeten. Toen zij Lidia dat ze ons wel terug zou brengen naar het hostel omdat het anders veel te gevaarlijk was, en dat ze ons de volgende ochtend wel op zou halen om naar de garage te brengen en het papier werk te regelen. Wij waren al heel verbaasd hoe iemand zo aardig kon zijn. Maar zei zij dat god ons op haar pad had gebracht en dat op een dag god haar hiervoor zal belonen. En idd, de volgende ochetend stond ze er. Wij eerst naar de garage, maar de auto was nog niet helemaal klaar (hoe kan het ook anders met een zuidelijke cultuur). Wij dus eerst maar de verzekering gaan regelen. DAt was makkelijker gezegd dan gedaan. We konden namelijk geen verzekering nemen bij een gewone bank kwamen we achter, want onze auto was te oud. We moesten dus naar de verzekeringsmaatschappij zelf. ING moest het zijn. Wij dus na een halfuur reizen daar aangekomen, bleek het het hoofdkantoor te zijn! KOnden we dus weer terug. Uiteindelijk na erg veel moeite en tijd het goede gebouw gevonden en een verzekering afgesloten. Toen weer terug naar de monteur. Toen bleek dat hij niet allen onderdelen had, hij had geen spiegen en tankdop. Die waren wel ergens anders in de stad te krijgen, en hij bood aan om even met ons meet gaan om die te halen. Zo gezegd zo gedaan. Wij reden toen ergens op een snelweg, komt er opeens een politie auto die zegt dat we naar de kant moeten. Wij al half in paniek, maar we hadden echt geen idee wat er aan de hand was. Toen bleek dus er in Mexico een regel is dat iedere auto 1 dag in de week niet mag rijden en laat die dag nou precies onze dag zijn. Maar lang leve de corruptie, want voor 400 pesos (zon 30 euro) konden we onze veel hogere boete en in beslag neming van de auto wel afkopen. Het blijkt dus dat Mexico een van de corrupste landen in de wereld is. Maar goed wij konden dus weer verder, hadden naar lang zoeken de juiste dingen gevonden en toen begon de motor weer uit te vallen! Gelukkig zij de montuer dat we ons geen zorgen hoefden te maken, dat wanneer we de benzinetank hadden omgespoeld dat het dan waarscghiojnlijk wel over zal zijn. Eigenlijk was hij allang klaar met werken, het was al acht uur, hij zou ons toch nog even helpen. Tegen tienen konden we daar eindelijk weg, en dat kwam eigenlijk wel goed uit, want toen mochten we weer legaal rijden. We wouden Lidia nog een keer meenemen voor eten als dank voor al haar hulp (Zij was de hele dag bij ons) Wij zijn toen vlak bij haar huis gaan eten. Dat was echt super leuk. Midden in een Mexicaanse volksbuurt op straat met een paar zijlen boven ons hoofd, tussen haar halve familie en andere buurtbewoners. Echt heel Mexicaans. Toen zag ik dat deze mensen zeker niet veel geld hebben, de kinderen waren helemaal gefacineerd door de digitale camereras en ze hebben bijv geen internet of mobiele telefoons, maar dat ze toch wel hun leuke eigen gemeenschap hebben en daar volgens mij ook wel gelukkig mee zijn. Maar goe na het eten moesten we weer verder. En toen begonnen de problemen met de auto weer. De motor viel erg vaak uit en op een gegeven moment wou hij ook niet meer starten. Na een paar keer midden op een kruispunt sil gestaan te hebben hebben we het opgegeven. We hebben de auto naar een tankstation geduwt en onze monteur gebeld. Wij hadden de sleutels daar achter gelaten, zodat hij die de volgende dag kon ophalen.Dat ging ook nog niet zo makkelijk, onderweg naar de garage kwamen we er achter dat we het adres en mn pinpas kwijt waren! Gelukkig had ik nog een bonnetje van het pinnen met het ardres van de bank erop die vlak bij de garage was. Met behulp van een taxi hebben we toen eerst de bank (en mn pinpas die ik in de machine had laten zitten)en de garage gevonden. (hoewel garage, betergezegd hoek van de straat met een klein opslag plaatsje voor gereedschap) Maar toen wij daar aankwamen was onze auto er niet! Wat bleek nou, de monteur (Omar), was naar het atnkstation geweest, maar daar zijden ze dat wij de auto al opgehaald hadden! Wij dus al bang dat hij gestolen was. Omar wou wel met ons mee om nog een keer te kijken, maar hij had geen auto want dit was zijn dag dat hij niet mocht rijden. Gelukkig had hij een vriend, Mario die ons wel even wou brengen. Eenmaal bij het tankstation aangekomen stond de auto er gelukkig nog en was alles blijkbaar een misverstand of zoiets. Wij hadden natuurlijk al lang besloten dat deze auto niet betrouwbaar genoeg is om mee naar CAncun (1800 km) te rijden en Omar gaat nu proberen om de auto weer voor ons te verkopen. En morgen ochten vleigen we nu maar naar CAncun. Het waren een paar stresvolle dagen, maar we hebben daarin wel veel heel erg aardige en hulpzame mensen ontmoet en ik denk wel een beetje van het echte Mexico gezien. Toch nog een beetje een geluk bij een ongeluk dus.